Jarenlang lig ik al met mezelf overhoop. Ben ik te flauw of ben ik te streng of komt het omdat oma doodgegaan is toen hij zes was of is het omdat hij de jongste is of, of, of,... Soms had ik zin om op te geven - "Ik steek hem in een internaat!!!" - maar de speciale liefde voor dit onmogelijke kind dat toch zo lief kon zijn, was sterker dan al het andere.

Maar dikwijls was het moeilijk. Zeker toen de diagnose gesteld werd en ik wist dat hij medicatie moest krijgen. Wij die nooit medicatie gaven, die zo natuurlijk mogelijk leefden en alleen homeopathie gebruikten en nu plots: Dixarit, Orap, Haldol,...

Heel erg was ook altijd de commentaar van buitenstaanders, goed bedoeld of slecht bedoeld. Eigenlijk kan ik alle commentaar missen maar ik kreeg hem toch: subtiel, medelijdend of berispend, in de zin van: mijn zoon zou zo niet zijn als:

• Ik hem meer slaag gegeven had. ("Bij mij zou dat niet waar zijn!")
• Ik hem minder slaag gegeven had. ("Je bent te streng!")
• Ik hem geen suiker zou geven. ("Suiker maakt kinderen hyperactief!")
• Ik hem niet met 'Masters of the Universe' had laten spelen toen hij drie jaar was. ("Dergelijk speelgoed heeft een slechte invloed!")
• Ik uit werken zou gaan. ("Je bent teveel bij hem!")
• Ik meer thuis zou zijn. ("Zo'n kind heeft zijn moeder heel de tijd nodig!")
• Enz., enz.,...

Iedereen heeft er een mening over en soms zijn diegenen die er het minste van afweten de eersten om ze u eens uitgebreid mee te delen.

('Van diegenen die niets te zeggen hebben zijn zij die zwijgen het aangenaamst, ' vind ik een prachtig gezegde!)

Voordat de diagnose van TS gesteld was, was ik zeer gevoelig voor deze kritiek omdat ik zelf twijfelde. Nu kan het mij niet meer raken en zeg ik steeds kalm en duidelijk wat er aan de hand is.

Mijn zoon zou niet zo zijn als....

Wel ik wou dat ik het antwoord wist! En er zijn zeker nog honderden ouders die dezelfde lijdensweg doormaken. Alleen (h)erkenning en begrip kan het voor hen een beetje draaglijker maken.

Daarom is het belangrijk dat TS bekend wordt, opdat de mensen wat meer medeleven en geduld zouden kunnen opbrengen voor deze energieopslorpende kinderen en, als het even kan, ook voor hun uitgeputte, geradbraakte ouders die het toch volhouden omdat ze net als andere moeders en vaders zo enorm veel van hun kind houden.