Wij hebben sinds enkele weken de diagnose dat onze 10-jarige zoon Tourette heeft.
De verwerking verloopt niet zo schitterend. Wij hebben hem midden vorig jaar van school laten veranderen wat voor ons en hem een openbaring is geweest (de diagnose is pas later gesteld).
De huidige school staat er voor open en is er echt mee bezig. Maar nu stellen ze voor om het hem te vertellen, want hij stoort uiteraard soms de klas.
Nu is mijn vraag: hoe vertel je zoiets aan een kind en gaan ze het ook niet misbruiken ( zo van 'je moet niet reclameren, ik kan er toch niets aan doen')?

Antwoord :

het is inderdaad uiterst noodzakelijk dat uw kind ingelicht wordt, anders creëert dit angsten. Kinderen die niet ingelicht worden denken soms dat ze gek aan het worden zijn. Het moet hem zo eenvoudig mogelijk uitgelegd worden, luchtig, niet dramatiserend, met de nadruk op het feit dat veel kinderen dit hebben en ook dat het positieve aspecten heeft (meestal toch): creativiteit, alles snel doorhebben, scherp gevoel voor humor, vlugge geest, enz.
Je kunt zeggen dat er in de hersenen kleine vonkjes afgevuurd worden telkens we bewegen, praten of denken. Maar bij Tourette worden die vonkjes vlugger afgevuurd dan bij mensen die geen Tourette hebben. Daardoor gebeurt het dat je beweegt, geluid maakt of gedachten hebt zonder dat je dat wilt
Meer uitleg moet dat niet zijn.

Kinderen met Tourette misbruiken hun Tourette meestal niet omdat ze daar gewoon te impulsief voor zijn.
Een voorbeeld: we kennen zelf een jongen die een tic in zijn been heeft waardoor hij dit been soms ongewild moet strekken. Op een keer in de klas deed hij een leerling (die hem altijd pestte)struikelen, door plots dat been uit te steken toen deze hem passeerde. De meester die op de hoogte was van zijn tic vroeg hem: ‘Oei, dat kwam zeker door je tic?’. Waarop de jongen antwoordde: ‘Nee hoor, dat was expres dat ik die ambetanterik heb doen vallen!’

Hij had zich dus kunnen redden maar deed het niet. Ze flappen alles eruit zoals ze het denken en ook al is dit niet altijd even plezierig, het is wel eerlijk. Ze kunnen ook moeilijk hun eigen kwaad verzwijgen, als ze al eens iets mispeuteren moeten ze het bijna direct opbiechten. Als een kind met Tourette zegt: ’ik kan er niets aan doen, het is mijn Tourette’, dan is dat meestal ook zo. Het vervelende is dat sommige dwanghandelingen of tics opzet lijken en dikwijls ook gericht schijnen te zijn tegen bepaalde personen (vooral personen die weinig begrip tonen lokken tics bij hen uit). Daardoor worden deze kinderen vaak onterecht gestraft. U kunt dit beter begrijpen door er veel over te lezen of met andere ouders te praten, want Tourette is erg complex.