Ik was al lang van plan om eens aan een dagboek te beginnen en dit lijkt me een geschikt moment. Maanden, jaren zelfs wilde ik daar al mee starten om mijn gevoelens te kunnen uiten, al is het dan op papier. Maar hoe komt het dat ik alles zo gemakkelijk uitstel en ook dat ik met het gevoel rondliep dat ik zo'n dagboek best kon opstarten op de eerste dag van een maand? Jawel, ik ben nog maar net aan mijn vierde zin en hier valt het woord 'Tourette' al!

Maar vandaag wil ik mijn 'hersenspinsels' opschrijven, want elke dag leer ik mezelf beter kennen.

Ik heb namelijk ontdekt dat ik eigenlijk heel achterdochtig ben, -misschien is 'wantrouwig' een beter woord - voortdurend afvragend, bedenkend, angstig ook....

Een nooit ophoudend gevoel in mijn hoofd dat mij voortdurend doet nadenken over alles en iedereen, over wat 'is', maar ook over wat 'zou kunnen zijn'. Of wat juist niet. Ik heb daar vroeger niet bij stil gestaan dat dit ongewoon is, ik ben altijd zo geweest. Vandaag zie ik echter een mogelijk verband met TS of OCD.

Ik vraag me vaak af hoe anderen met hun gevoelens omgaan want op dat vlak loopt het bij mij vooral fout. Onlangs werd ik verliefd op iemand die ik pas ontmoet had. Eerst waren mijn gevoelens niet zo sterk, maar ik had de indruk dat die persoon mij tederheid en genegenheid betoonde. Een heerlijk gevoel vond ik dat.Maar reeds bij de tweede ontmoeting kreeg ik die aandacht niet meer.

Daar zat ik dan - voor de zoveelste maal - met mijn gevoelens. Toch zei ik: "Ik voel wat voor jou". En x zei: "Ik vind je aardig, maar ik doe het liever kalmpjes aan".

Op dat moment had ik het gevoel dat ik definitief afgescheept werd voor alles wat meer betekende dan vriendschap. Ik kan mezelf moeilijk overtuigen dat ik misschien te vlug conclusies trek, want ik vind van mezelf dat ik anderen heel vlug doorzie. Eigendunk ?

En het is niet de eerste keer dat me dit overkomt. Ik maak, zonder het te kunnen laten, van een mogelijkheid steeds een obsessie.

En als die behoefte naar genegenheid een drang wordt, doe je soms de gekste dingen. Wat dan meestal uitdraait op een teleurstelling, die vaak hard aankomt en waarbij je jezelf alleen maar kwetst.

En dan het gevoel van mislukking, het steeds geestelijk herkauwen van vragen waar je geen antwoord op weet.... Het maakt me als het ware geestelijk gehandicapt.

Ja, soms lijkt het of ik hersenen heb gekregen om vragen te verzinnen, maar niet om antwoorden te bedenken.

Ik merk dat de problemen met mijn gevoelens en de onmogelijk weg te cijferen plaats die Tourette in mijn leven inneemt, meer en meer een belangrijk deel uit maakt van mezelf. Hopelijk komt hier ooit verandering in !

Ik hoop dat iemand van jullie iets aan deze brief heeft. Ik ben een jongen van vooraan in de twintig. Je kan altijd schriftelijk reageren via het Tourettertje.