Ik ben een man van 36 jaar.

Op mijn 18de ben ik gaan werken. Ik heb altijd tics gehad maar wist niet hoe het kwam. Toen ik bijna 30 was heb ik toevallig iets over Tourette gelezen en dadelijk begrepen dat ik dat ook had. Ik ben echter niet naar een dokter geweest om dit te laten bevestigen, ik had het al zo lang, ik vond dat niet nodig. Door mijn TS en het onderdrukken van mijn tics kwam ik echter geregeld uitgeput van mijn werk thuis. Het scheen steeds erger te worden, ik had vooral moeite om mij te concentreren.

Enkele jaren later ben ik over geschakeld op part-time werk en nu de laatste twee jaar ben ik werkeloos. Het gaat gewoon niet meer, zelfs huishoudelijk werk valt mij zwaar. Naar de supermarkt gaan is ook heel moeilijk, vb. aan de kassa: er staan mensen rond je dus je tracht niet te ticcen, tegelijkertijd moet je alle waren op de band leggen, terug in zakken steken, kijken hoeveel je moet betalen, opletten dat je het juiste pasgeld terugkrijgt.... voor anderen allemaal heel gewoon maar voor mij echt een opgave.

Een jaar geleden heb ik dan toch een neuroloog in mijn buurt opgezocht in de hoop enige medicatie te vinden die mij kan helpen. Op de consultatie had ik geen tics, dus de man zag niets aan mij. Ik legde hem alles uit, ook wat ik reeds had gelezen over TS, en dat het mij belette te gaan werken.

Hij luisterde aandachtig en zei toen: "Jij speelt dat heel knap, je hebt Tourette ontdekt, er alles over gelezen en toen heb je gedacht: ha, dat kan ik gebruiken om niet meer te moeten werken! En jij denkt dat ik daar in trap? Ik wil u hier nooit meer zien."

Ik ben daar echt kapot van geweest, ik wist niet meer waar ik het had, temeer omdat mijn vader mij ook altijd beschuldigt van luiheid, ook toen ik nog klein was, want ik was in alles trager dan de anderen, had steeds meer tijd nodig om een taak te doen. Ik zat al in de put maar nu zag alles er nog somberder uit.

Onlangs heb ik dan toch terug een arts geraadpleegd die mij door de vereniging was aangeraden en die TS blijkbaar goed kent. Daar is de diagnose gesteld en ik krijg nu medicatie die maakt dat ik mij in ieder geval minder depressief voel. Maar het gevoel van machteloosheid wanneer niemand je gelooft, dat zal ik nooit vergeten.