Ik luisterde niet goed en werd altijd heel vlug boos.
Vanaf mijn vijf jaar kreeg ik last van rare bewegingen in mijn lichaam. We gingen naar een dokter die zei dat het autisme was. De rare bewegingen bleven bestaan bij mij.
Dan gingen we naar een medisch centrum en daar zei een man tegen mij dat het Gilles de la Tourette was. Toen was ik opgelucht, ik wist nu dat ik er niets aan kon doen.

Op school werd het moeilijker, moeilijker, en moeilijker. Met rekenen ging het niet goed, ik had last van mijn tics en ik kon me moeilijk lang concentreren.
Er werd een afspraak gemaakt: als ik last had van mijn tics en even buiten lucht moest happen dan mocht ik mijn brillendoos dwars leggen op de bank. Dan kon de meester zeggen dat ik even op de speelplaats een rondje mocht gaan lopen. Daarna kon ik me beter concentreren.
Aan het einde van het derde leerjaar bleek het dat de tics en het boos worden nog steeds bleef.
Ik wilde graag op internaat, ik dacht dat ik daar minder last zou hebben van die tics en het boos worden.
Zo gezegd zo gedaan, ik ging naar een internaat.
De eerste weken bleken niet goed te zijn. Ik miste mama, papa en zus en ik lag te wenen van verdriet. Daarna moesten mama en papa naar de psycholoog van het internaat om erover te praten. Maar ik wist het ook en ik ging stiekem ook naar daar. De psycholoog zag mij en belde naar de opvoeders. Die kwamen me halen. Toen zag ik mama die juist aankwam, ik rende naar mama toe en de opvoeder pakte me vast en sleepte me naar de groep. Ik werd boos en de opvoeder die pakte mij mee naar mijn kamer. Ik riep door mijn raampje: mamaaaaaaaaaaaa!
En begon toen te wenen. De opvoeder kwam binnen en klapte het raampje dicht en praatte met mij. Daarna om zeven uur ging ik douchen en kreeg ik avondsnoep. Daarna ging ik slapen en ik had de hele nacht verdriet. Maar gelukkig, een paar weken later kwam het allemaal nog goed. Want ik had geen heimwee meer en had veel vrienden.

Natuurlijk moet ik ook nog naar school.
En ook daar heb ik veel vrienden.
Ik heb een hele lieve meester.
Alles, maar dan ook alles, ging beter
Maar natuurlijk moest het ook thuis beter gaan. Er werden nieuwe afspraken gemaakt.
Het waren bijna dezelfde regels als op het internaat.
Ik vond het persoonlijk een goede beslissing.
Een tijdje wilde ik terug zijn zoals vroeger toen ik nog flink was. Ik hoop dat alles terug goed komt en dat ik later een goede man zal worden.
Ik wil later kinesist of zanger worden.
De wil is belangrijk!