Maandagochtend, 7 uur.

Heb al 3 x geroepen, maar krijg geen reactie. Dan maar naar boven.

Doet alsof hij slaapt. Ik ga op zijn bed zitten, geef hem een zoen, kietel hem een beetje; met veel tegenzin kijkt hij eindelijk op: "Zeg, moet dat nu, ik wil slapen, kunt ge niet zeggen dat ik ziek ben?"

( Was de vorige avond met geen stokken in bed te krijgen.)

Na enkele aanwijzingen in de zin van: "Hier hangt je broek, je pull, sokken en onderbroek leg ik hier op je bed, poets je tanden en wees stil want je zus slaapt nog", ik naar beneden en hij strompelend en mompelend naar de badkamer.

Vijf minuten later gebrul: "Waar zijn mijn kleren?"

Ik, luid fluisterend onder aan de trap: "Ssst, op je bed!"

Brult weer: "Ik zie niks!"

Ik terug naar boven... heeft met op te staan zijn dekbed over zijn kleren gegooid.

Terug naar beneden.

Vijf minuten later slaat mijn hart een slag over, hij heeft een CD met hardrock keihard aangezet. Het huis davert. Ik vlieg naar boven: "Zet dat stil, je zus slaapt!"

Hij met uitgestreken gezicht: "Zeg, sorry hé, een mens kan al eens iets vergeten!" - waarop hij doodleuk de deur van haar kamer opengooit en vrolijk roept: "Sorry hoor!".

Als ze al niet wakker was, dan is ze het nu zeker.

Met een: "Kleed je aan!" , ik terug naar beneden.

Buiten enkele keren luidruchtig keelschrapen blijft het een kwartier opvallend stil.

Ik, ( achterdochtig) terug naar boven: ons fuifnummer zit in zijn pyjama een computerboekje te lezen.

"VOORTMAKEN!"

Terug naar beneden. Hij ook. Wil drinken. Moet geen ontbijt.

"Kleed je eerst aan en drink dan". "Nee, ik moet nu drinken!"

Pakt, terwijl ik mijn rug draai de cola en neemt een paar flinke teugen van de fles. Laat dan een luide boer.

"Cola 's morgens, en van de fles!"

"Ja zeg zaagt niet, gij drinkt koffie, da's even slecht en ik zal de fles ineens leeg drinken, dan heeft niemand er last van!"

"Gij drinkt die fles niet leeg, ga naar boven en DOE VOORT!"

Gaat op zijn gemak de kamer uit - trekt in het voorbijgaan even aan de hond zijn staart, komt terug binnen, loopt nog eens naar de hond, gaat buiten en komt toch nog eens terug om de hond aan te raken.

Loopt dan de kamer uit, de deur met een smak toetrekkend.

Is weer kwaad op zichzelf omdat hij zo dikwijls moest terug komen.

Na tien minuten roep ik weer (het is nu de hoogste tijd):

"Ben je klaar?"

"Nee, ik zit hier in mijn onderbroek".

Ik (bijna ontploffend) storm naar boven.

Hij, piekfijn aangekleed, staat mij uit te lachen.

Eindelijk krijg ik hem naar beneden.

Hij komt dicht bij mij staan, tikt mij op de arm: "Mama?"

"Mama, zeg mama, ik euh, ik euh, zeg mama, - blijft maar tikken, geraakt niet uit zijn woorden, moet er zelf mee lachen, ik ook. Roept dan keihard: "klote" en zegt: "ik moest vandaag een rekenmachientje meebrengen".

"Wat! Had dat eerder gezegd, ik heb er hier geen, ge hebt het hele weekend tijd gehad!"

"Ga er dan nu om, de Makro is al open".

"Nee, daar is geen tijd voor!"

"Ja maar, ik MOET het meehebben!"

"Dat gaat niet en daarmee uit!"

"Onnozel mens, het zal uw eigen schuld zijn als ik weer slechte punten heb!"

Rukt zijn jas van de kapstok, de lits scheurt, smijt zijn boekentas in de hall en gaat uitvoerig zijn haar kammen.

Schudt weer erg met zijn hoofd. Beent dan, nog altijd kwaad, naar de auto, stapt in, slaat het portier toe, het ligt er bijna uit. Moet terug naar binnen. Moet zijn computerboekje hebben.

Eindelijk vertrekken we.

De radio moet hard, hij zingt luidkeels mee, ondertussen wippend op zijn zetel en het ritme tikkend op mijn arm.

Ik probeer nergens op te rijden. We komen nog net op tijd. Aan de schoolpoort krijg ik een dikke zoen en een' big smile'.

Ik:"Dag schat, love you."

Hij:"Dag mam, love you too!"

Fluitend gaat hij naar binnen.